Blog

Remis po dobrej grze przeciwko solidnej Szwajcarii (1-1) i zwycięstwo rzutem na taśmę z waleczną Tunezją (1-0) – to były ostatnie spotkania reprezentacji Hiszpanii przed Mundialem. Na plus: wyraźny styl gry, aktywne tworzenie akcji, chęć ciągłego posiadania piłki, wysoki i agresywny pressing. Na minus: kluczowi kadrowicze w słabej formie, prezentujący niewiele i, co za tym idzie, zespół miał mało okazji do strzelenia gola.

W pierwszym meczu towarzyskim ze SzwajcariąÂ Lopetegui posadził na ławce czterech piłkarzy, którzy mogą rozpocząć mistrzostwa w wyjściowym składzie: Isco; prawego obrońcę Carvajala, który po kontuzji odniesionej w finale Ligi Mistrzów walczy z czasem aby wrócić do pełnej sprawności; kapitana Sergio Ramosa oraz przeziębionego Busquetsa.

Pomimo tego La Roja pozostała wierna swojemu stylowi gry i formacji 1-4-3-3. Pod nieobecność Carvajala, Odriozola pokazał, że idealnie wpasowuje się w system prezentowany przez reprezentację Hiszpanii, która częściej atakuje niż się broni i niemal zawłaszcza piłkę podczas spotkania (posiadanie piłki 65% w stosunku do 35% rywali). Piłkarz Realu Sociedad zapędzał się pod pole karne oferując poszerzenie gry, niestrudzenie atakując swoją stroną boiska, często dośrodkowywał i zdobył ładną bramkę.

 

W meczu ze Szwajcarią reprezentacja Hiszpanii częściej przeprowadzała akcje lewą stroną, gdzie byli ustawieni Jordi Alba (rozszerzał pole gry), Iniesta, Silva, oraz Diego Costa wykorzystując przerwy w formacji obronnej.

Thiago na pozycji Busquetsa. Azpilicueta ponownie zaprezentował swoją wszechstronność i zapewniał spokój w tyłach na pozycji środkowego obrońcy do pary z Piqué. Thiago po raz kolejny wystąpił na pozycji defensywnego pomocnika pod nieobecność Busquetsa. Nie ulega wątpliwości, że piłkarz Bayernu jest kreatywny i potrafi podłączyć się do akcji, lecz ma problemy w odbiorze, w momentach kiedy powinien uspokoić grę i przenieść piłkę z obrony do ataku. Właśnie pomiędzy nim aKoke rozegra się walka o miejsce w środku linii pomocy obok Busquetsa i Iniesty.

Hiszpania ostatecznie nie zwyciężyła, ale zaprezentowała dobry futbol, w szczególności, kiedy na boisku znajdowali się Iniesta, Silva i Diego Costa. Zespół ‘przykleił się’ do lewej strony, gdzie do wcześniej wymienionej trójki dołączałÂ Jordi Alba. Największe zagrożenie dla rywala i najlepsze akcje rozpoczynały się właśnie w tej strefie boiska. La Roja wciąż jest zespołem, który z uwagi na specyfikę gry skupia wielu piłkarzy w środku pola (Thiago, Iniesta, Koke, Silva czy Iago Aspas) więc rolą bocznych obrońców (Odriozoli y Jordiego Alby) jest rozszerzenie pola gry.

Zespół często długo rozgrywa akcje kiedy zawodnicy wymieniają krótkie podania, lecz razem z piłką w kierunku bramki rywala podążają wszyscy piłkarze (oprócz bramkarza). Ten zabieg pozwala na stosowanie skutecznego i natychmiastowego pressingu po utracie piłki. Jeśli rywale chcą rozgrywać akcję przez obrońców krótkimi podaniami Hiszpania stosuje agresywny i wysoki pressing. Dzięki temu, reprezentacja odzyskała swoje cechy rozpoznawcze, które prezentowała zdobywając tytuły Mistrza Europy i Mistrza Świata.

W ostatnim kwadransie meczu z TunezjąÂ Lopetegui powrócił do ustawienia 1-3-5-2. Iago Aspas zdobył gola dającego zwycięstwo w 84 minucie.

Trzy twarze reprezentacji w meczu z Tunezją. W ostatnim spotkaniu przygotowawczym przed Mundialem, La Roja ponownie zdominowała statystykę posiadania piłki, ocierając się w pewnych fragmentach meczu o wartości wyższe niż 65%, lecz brakowało tempa w rozgrywaniu i wymianie podań. Piłkarze za często grali po trójkącie, co nie przynosiło żadnych wymiernych korzyści (nie przybliżało piłki do bramki rywala), widzieliśmy zespół, który mniej poruszał się po boisku, nie zaskakiwał głębokimi zagraniami. Jedynie Rodrigo wraz z bocznymi obrońcami – OdriozoląÂ i JordimAlbąÂ – starali się poszerzać pole gry w pierwszych 45 minutach.

Piłkarze świetnie wyszkoleni technicznie, tacy jak Busquets, Thiago czy też sam Iniesta przy rozgrywaniu piłki pod presją rywali popełniali błędy, których nie przystoi popełniać na ich poziomie. Kolejnym czynnikiem, który może niepokoić jest niska forma kluczowych w układance Lopeteguiegopiłkarzy: Busquetsa, Silvy czy Isco.

To co funkcjonowało bez zarzutów to pressing po utracie piłki stosowany przez piłkarzy znajdujących się na połowie rywali.

Do planu A (w ustawieniu 1-4-3-3 z wycofanym Busquetsem, Thiago i IniestąÂ przed nim, SilvąÂ i Iscobliżej skrzydeł), baskijski szkoleniowiec dodałÂ plan B na początku drugiej połowy, z LucasemVázquezem na pozycji bocznego prawego napastnika i z Asensio po lewej stronie (podobne ustawienie stosowałÂ Zidane z Realem Madryt).

Jako że bezbramkowy remis utrzymywał się dość długo trener w ostatnim kwadransie zastosowałÂ plan C: mocno ofensywny schemat 1-3-5-2, który stosował już w meczach towarzyskich oraz w meczu eliminacyjnym w Albanii. Trójka środkowych obrońców (Ramos, Piqué i Nacho), linia pomocy z Busquetsem, Koke (wnosi więcej równowagi w rozgrywaniu niżÂ Thiago) i Iniestą, plus Lucas Vázquez i Asensio jako skrzydłowi i dwóch napastników: Diego Costa i Aspas. Hiszpania mocnonaciskała w ostatnich minutach co przyniosło rezultat w postaci zwycięskiej bramki Aspasa, który poważnie powiększa swoje szanse na grę w wyjściowym składzie reprezentacji.

Kiedy zbliża się czas kolejnej wielkiej imprezy piłkarskiej, jak np. Mistrzostw Europy czy Mistrzostw Świata, w każdym z nas budzi się dusza selekcjonera. Tym razem nie jest inaczej bo lista 23 wybrańców Julena Lopeteguiego, w mojej opinii sprawiedliwa i zrównoważona, jest poddawana krytyce, opinii i porównaniom.

Od kiedy Julen objął stanowisko, Hiszpania rozegrała 18 spotkań, jest niepokonana z bilansem 13 zwycięstw i 5 remisów, 59 goli strzelonych i 12 straconych. Wśród tych meczów były trudne spotkania wyjazdowe z naprawdę wymagającymi rywalami: Belgią, Włochami, Francją, Anglią czy Niemcami . Co więcej reprezentacja zagrała też z innymi drużynami, które pojadą do Rosji, chociażby z gospodarzami tej imprezy, a także Kostaryką, Kolumbią czy Argentyną. 

Trener pochodzący z Guipuzcoa zaufał piłkarzom, którzy nie zawiedli go w eliminacjach i pokazali się z dobrej strony w kluczowych momentach: lewemu obrońcy Monrealowi (w Albanii), czy też młodemuzawodnikowi Realu Sociedad – Odriozoli – w rewanżu z Albanią, po którym Hiszpania oficjalnie zakwalifikowała się na Mistrzostwa Świata.

Reprezentacja Hiszpanii na Mundial w Rosji oczami Julena Lopeteguiego.

Możliwości taktyczne

W powołaniach może zaskakiwać brak zmiennika dla Busquetsa na pozycji defensywnego pomocnika, chociaż w dwóch ostatnich meczach towarzyskich (z Niemcami i Argentyną) na tej pozycji został wypróbowany Thiago Alcántara, otoczony piłkarzami takimi jak Koke, Iniesta, Isco, Silva iAsensio.

Obecność dwóch byłych piłkarzy Osasuny - Azpilicuety i Monreala daje sporo możliwości, gdyż obaj mogą zagrać jako boczni lub środkowi obrońcy. Co więcej odnajdą się też w przypadku alternatywnego ustawienia z 3 środkowymi obrońcami, które w pewnych momentach Lopeteguizastosował korzystając z Piqué i Sergio Ramosa.

W linii pomocy reprezentacji Hiszpanii Lucas Vázquez jest jedynym naturalnym skrzydłowym, co daje opcje asymetrycznego zestawienia z jednym piłkarzem mocniej wysuniętym z jednej strony, a na przeciwnym skrzydle z pomocnikiem ustawionym głębiej środka pola.

Jeśli chodzi o napastników, Diego Costa będzie wykorzystywać wolną przestrzeń a Iago Aspaspostara się wykorzystać swoje umiejętności włączania się do ataku oraz wyszkolenie techniczne.Rodrigo Moreno jest z kolei faworytem do wyjścia w pierwszym składzie w meczu inaugurującym Mundial dla Hiszpanii, który zagramy przeciwko Portugalii. Jest napastnikiem, który łączy role swoich wyżej wymienionych kolegów z linii ataku.

Alternatywna lista hiszpańskich piłkarzy, którzy nie pojadą na Mistrzostwa Świata.

Nieobecni

Pomimo tego, że po ogłoszeniu powołań media skupiały się na braku Moraty, Marcosa Alonso i Sergiego Roberto, Hiszpania mogłaby z łatwością ułożyć drugą listę 23 piłkarzy prezentujących wysoki poziom.

Na liście powołanych nie znajdziemy weteranów, którzy grali i wygrywali z reprezentacją wszystko, a niektórzy nawet zdobywali w tym sezonie tytuły ze swoimi klubami: Casillasa (Porto), Juanfrana(Atlético de Madrid), Albiola (Napoli), Cesca Fábregasa i Pedro (Chelsea) oraz Villi (New York City). 

Kolejną grupą piłkarzy są zawodnicy dojrzali i doświadczeni, grający w najlepszych europejskich klubach i którzy mieliby role pierwszoplanowe w innych reprezentacjach. Są nimi Sergi Roberto (Barcelona), Javi Martínez i Bernat (Bayern), Ander Herrera i Mata (Manchester United) czy też wyżej wymienieni Marcos Alonso i Morata (Chelsea).

Do całej tej listy należy dodać trzecią grupę zawodników, grających w mocnych zespołach ze środka tabeli La Ligi: Asenjo (Villarreal), Bartrę (Betis), Iñigo Martíneza (Athletic), Illarramendiego (Real Sociedad), Parejo (Valencia) i Sarabię (Sevilla); oraz czwartą grupę młodych i zdolnych, którzy byli lub dalej są częścią reprezentacji do lat 21: Bellerína (Arsenal), Gayę i Solera (Valencia), Rodriego(Villarreal), Fabiána Ruiza (Betis), Ceballosa, MVP ostatnich młodzieżowych Mistrzostw Europy U21, Vallejo (Real Madrid) czy Oyarzábala (Real Sociedad).

Życzę wszystkiego co najlepsze dla Julena i jego wybrańców na Mistrzostwa Świata w Rosji, oby piłkarze spełnili pokładane w nich nadzieje.

Z drugiej strony zobaczyliśmy jak trudno było wybrać ostateczną listę 23 piłkarzy. Dopiero co wymieniliśmy nazwiska ludzi, którzy spokojnie mogliby zostać powołani a moglibyśmy wymieniać jeszcze dłużej, wspominając tych, których nie chciałbym pominąć: Gabiego (fantastyczny kapitanAtlético de Madrid), Jesúsa Navasa i Escudero (Sevilla), wielkiego Raúla Garcíę (Athletic), czy też legendarnego Xabiego Prieto (Real Sociedad)...

Quique Setién dzieli historię hiszpańskiego futbolu na dwie epoki: tę przed przybyciem Johana Cruyffa do Barcelony oraz tę po jego przybyciu. Chociaż najsłynniejszym uczniem tego genialnego piłkarza i trenera z Holandii jest PepGuardiola, oglądając grę drużyn Setiéna szybko można zdać sobie sprawę z ogromnego wpływu, jaki miałÂ i Cruyff i Guardiola na prezentowany przez nie styl.

Real Betis prowadzony przez Setiéna i jego asystenta, Edera Sarabię, funkcjonuje na bazie pewnych idei, które cechowały Barcelonę Pepa Guardioli z jej najlepszego okresu: poszukiwanie ‘trzeciego zawodnika’ aby piłka i zespół mogli razem poruszać się w kierunku bramki rywala; czyste wyprowadzenie piłki spod pola karnego;szukanie przestrzeni aby podać piłkę za plecy obrońców rywala; czy teżÂ termin„wspólnych podróży”, który ukułÂ Martí Perarnau polegający na nieustannym przemieszczaniu się zespołu względem położenia piłki na boisku, dzięki czemu po jej stracie mogą ją odebrać szybciej i bliżej bramki przeciwnika. Co więcej, Setién może dopisać sobie do sukcesów umiejętność wprowadzenia i ‘zakorzenienia’ w pierwszym zespole zawodników wyszkolonych w szkółce Betisu, takich jak bramkarz Pedro, obrońca Junior, pomocnicy Fabián Ruiz i Francis Guerrero czy też napastnik Loren Morón. Wszystkie powyższe składowe są receptą na sukces, który niewątpliwie odniósł w tym sezonie kantabryjski szkoleniowiec awansując z Betisemdo Ligi Europy na sezon 18/19.

Atak pozycyjny Betisu: akcja prowadzona jest prawą stroną, co skupia uwagę rywala i ściąga piłkarzy bliżej prawej linii. W tym momencie następuje podanie na drugą stronę boiska, gdzie do akcji podłącza się Junior Firpo. W ten sposób Betis zdobył bramkę na 1-0 w meczu z Espanyolem oraz na 2-3 w derbach Sewilli w pierwszej rundzie (wtedy do akcji podłączył się Durmisi).

Faza ataku

- W ustawieniu 1-3-5-2 kluczową rolę odgrywają wahadłowi, którzy poszerzają i pogłębiają pole gry. Często teżÂ stanowiąÂ element zaskoczenia, przede wszystkim w momencie przerzucenia ciężaru gry na drugą flankę (bramka Juniora Firpo nabiegającego z lewej strony boiska w meczu przeciwko Espanyolowi jest tego dobrym przykładem).

- Cierpliwa wymiana piłki aż do pojawienia się luki i możliwości podania do niekrytego kolegi z zespołu na połowie rywala oraz stwarzanie przewagi liczebnej w kluczowych przestrzeniach (tutaj dużą rolę odgrywają pomocnicy: Fabián, Guardado czy teżÂ Joaquín). Umiejętności indywidualne FabiánaRuiza, który doskonale rozumie się z kolegami zespołu, potrafi poszukać podania prostopadłego, uwolnić się spod krycia i pokazać się do podania, spróbować zagrania do daleko stojącego piłkarza przełamując ustawienie rywali, czy też niespodziewanie podłączyć się do akcji aby oddać strzał na bramkę lub asystować koledze z zespołu.

- Betis do perfekcji opanował jeden z fundamentów gry opierającej się na posiadaniu piłki – zagrania za plecy obrońców, kiedy trzeba stworzyć przewagę liczebną lub wynikającą z ustawienia na boisku.

- Poszukiwanie ‘trzeciego zawodnika’, czyli tego, do którego kolega odgrywa piłkę aby miał wolną przestrzeń potrzebną do kontynuowania akcji. Jest to szczególnie istotne w fazie wyprowadzenia piłki z obrony do linii pomocy. Zwyczajowe zagranie na ‘trzeciego zawodnika’ to wymiana piłki pomiędzy bocznym obrońcą, stojącym przed nim bocznym pomocnikiem oraz zawodnikiem ze środka pola, ‘trzecim zawodnikiem’, który na początku jest kryty przez rywala. Intencją tego zawodnika powinno być poszukiwanie kolegi ustawionego dalej i podanie mu piłki.

- Betis potrafi podjąć ryzyko krótkiego rozgrywania piłki pomimo możliwego pressingu ze strony rywala. Bramkarz Adán odgrywa kluczową rolę w wyprowadzeniu piłki z obrony wychodząc wysoko i tworząc przewagę liczebną.

Poszukiwanie ‘trzeciego zawodnika’ w praktyce: Bartra szuka podaniem Fabiána Ruiza. Ten, będąc odwrócony tyłem do bramki rywala oddaje piłkę Javiemu Garcíi (‘trzeciemu zawodnikowi’), który na początku akcji jest pod kryciem dwóch napastników Espanyolu: Gerarda Moreno y Baptistao. Pierwszą intencjąÂ Javiego Garcíi po otrzymaniu piłki powinien być dokładny przegląd sytuacji na boisku i poszukanie dalej ustawionego kolegi. W tym przypadku jest nim Boudebouz, który otrzymuje podanie znajdując się za plecami dwóch środkowych (defensywnych) pomocników przeciwnika.

Faza obrony

- Próba ustawienia wysokiego bloku obronnego aby nie dopuścić do krótkiego rozgrywania piłki przez rywala. Jeśli drużyna przeciwna gra długimi podaniami (jak np. Eibar), poszerzają ustawienie obronne powrotem wahadłowych do systemu 1-5-4-1.

- Zachowywanie niewielkich odległości między liniami obrony – pomocy – ataku. Tutaj głÃ³wną postacią i liderem jest Marc Bartra, który kieruje linią obrońców. Przesuwając ją do przodu przesuwają się też linia pomocników i napastnicy, zachowując niewielką odległość między liniami, co jest skuteczną bronią przed penetrującymi podaniami rywali.

- W spotkaniach z Athletikiem i Espanyolem prezentująÂ ustawienie 1-5-3-2 w fazie obrony. Fabián Ruiz lub Joaquín stosują wysoki pressing naciskając na środkowego obrońcę (Yeraya znajdującego się pomiędzy Unaiem Núñezem a Iñigo Martínezem) lub środkowego pomocnika (Carlosa Sáncheza).

- Starają się zmusić rywala do rozgrywania piłki bocznymi korytarzami blisko linii. Kiedy piłkę mają pomocnicy rywala, Betis naciska pięcioma piłkarzami. W ten sposób w odbiór piłki włącza się niemal każdy zawodnik na boisku (np. kiedy Espanyol rozgrywał akcję lewą stroną, do pressingu włączyli się: obrońca Amat, wahadłowy Junior, pomocnicy Javi García i Guardado oraz jeden z napastników).

Przejście do ofensywy

- Przy odbiorze piłki przed polem karnym rywala Betis stosuje szybki kontratak, albo zmieniając stronę, albo szybko prowadząc piłkę w kierunku bramki wchodząc między dwóch obrońców i skupiając ich uwagę, aby oddać piłkę do podłączającego się, niekrytego kolegi z zespołu (np. podanie Fabiánado Francisa przy trzecim golu z Espanyolem) 

- Jeśli odbiór następuje przed własnym polem karnym lub w środku pola pierwszą intencją jest długie podanie, które łamie ustawienie naciskających pressingiem rywali. Jeśli takie zagranie nie jest możliwe – poszukująÂ zagrań w poprzek boiska, pozostając w posiadaniu piłki do momentu kiedy zespół ustawi się do ataku pozycyjnego.

 

Przejście do obrony

 

- Natychmiastowy pressing najbliżej ustawionych zawodników po stracie piłki.Cały zespół przemieszcza się względem położenia piłki na boisku, co sprawia że przy utracie piłki na połowie rywala znajduje się na niej większość graczy Betisu. Często skrajni środkowi obrońcy (zazwyczaj Mandi i Amat) schodzą do linii bocznych.

- Po stracie piłki, kiedy zespół nie jest dobrze ustawiony (na przykład w meczu z Eibarem, drużyną, która wymaga odważnej, otwartej gry), szybki powrót do obrony i zmiana systemu na 1-5-4-1.

 

 

Girona FC Pabla Machina jest niewątpliwie jedną z rewelacji sezonu w  LaLigaSantander. Kataloński zespół, beniaminek rozgrywek, ma specyficzny i bardzo dobrze wypracowany system gry i wyróżnia się, prezentując rzadko spotykaneustawienie 1-3-4-2-1, które przeobraża się w 1-5-2-3 w defensywnej fazie gry.   Machin tworzyłÂ swój zespółÂ przez cztery lata, od których trenuje Gironę i do tego celu wzmacniał swój zespół piłkarzami, których znał z Segunda División (drugiej ligi) takimi jak: Bono (Real Saragossa), Bernardo (Sporting Gijon), Juanpe (Racing Santander), Portu (Albacete) lub Mojica (Real Valladolid). Trener z Sorii stworzył prawdziwą autorską drużynę.

GłÃ³wne cechy czterech momentów gry Girony FC:

 FAZA ATAKU

- ustawienie 1-3-4-2-1 w fazie ataku. Trzech środkowych, szeroko ustawionych obrońców, którzy przesuwająÂ linię do przodu o kilka metrów.

- „wahadłowi” wysunięci i otwarci (zewnętrzne korytarze), grający na połowie rywala prawie jak skrzydłowi. Tworzą linię czterech razem z dwoma środkowymi pomocnikami, a nawet w niektórych momentach znajdują się szczebel ponad nimi.

- dwóch wysuniętych ofensywnych pomocników zajmuje wewnętrzne korytarze i jest im bardzo łatwo współpracować z wahadłowymi i środkowymi pomocnikami.

- środkowy napastnik przyciąga środkowych obrońców rywala, wiąże ich i stwarza wolne pole, które mogą wykorzystać ofensywni pomocnicy lub nawet środkowy pomocnik, który wchodzi z drugiej linii (zwłaszcza Granell).

- stosowanie zmian pozycji w strefie tworzenia akcji i dochodzenie z wieloma zawodnikami do strefy zakończenia.

- często zaczynają bezpośrednią grą w stronę wewnętrznego korytarza pomiędzy strefami tworzenia akcji i zakończenia ze Stuanim. Dobrze zamykają drugą piłkę i mają dobrze wytrenowane ewentualne przedłużenie urugwajskiego napastnika.

Rozmieszczenie Girony FC w Fazie Ataku w ustawieniu 1-3-4-2-1 z piłkarzami na odmiennych wysokościach i w różnych korytarzach.

 

FAZA OBRONY

- Ustawienie 1-5-2-3 w stanie przejściowym.

- Jeśli rywal przenosi się ażÂ na połowę Girony, taktyczny plan bardziej przypomina ustawienie 1-5-4-1. Wahadłowi blokująÂ bocznych obrońców rywali. Ofensywni pomocnicy przechodząÂ na boki środkowych pomocników.

- Sporadycznie, mająÂ ustawienie w wysokim bloku, żeby uniemożliwić przeciwnej drużynie zagranie piłki z gry w strefę tworzenia akcji.

- Tworzą się silniejsi wewnątrz w środkowym  korytarzu. Do trzech stoperów dołącza dwóch środkowych pomocników i wtedy jest bardzo ciężko atakować ich środkiem.

W Fazie Obrony Girona FC ustawia się w 1-5-2-3. Przeciwko Celcie Vigo napastnik Stuani blokowałÂ linię podania do Słowaka Lobotki, podczas gdy Portu i Borja Garcia ustawiali się początkowo pomiędzy środkowym i bocznym obok nich.

 

PRZEJŚCIE DO ATAKU

- Zazwyczaj odbierają piłkę na własnej połowie. PróbująÂ Szybkiego Ataku, a jeśli to nie jest możliwe, Ataku Pozycyjnego.

- Po odbiorze piłki jest mało kontrataków na połowie rywala, uzależnionych od jeden na jeden Portu i od szybkiego włączenia się Maffeo i  Mojici w zewnętrznych korytarzach.

 

PRZEJŚCIE DO OBRONY

- Pierwszy zamysł, to natychmiastowy pressing po stracie ( z udziałem wielu graczy, pomoc środkowych pomocników). Czasami sąÂ problemy, gdy rywalowi uda się zagrać piłkę za plecy defensywnych pomocników (powolni Pere Pons i Granell)

- Jeśli jest strata w strefie tworzenia akcji, szybkie wycofanie się i powrót tych najbardziej wysuniętych za linię piłki.

- Natychmiastowe wycofanie się wahadłowych, żeby utworzyć defensywną linię 5 przy środkowych obrońcach.

 

 

 

 

Cuerpo